वसंता : तिकडे विव्हळणें ऐकूं येत आहे. दवाखाना म्हणजे रडारड.

वेदपुरुष : सार्‍या भरतखंडांतच राडारड आहे. रेडिओच्या गाण्यांतून ती किती बुडवूं म्हणालेत तरी ती रडारड गगनांत गेल्याशिवाय राहत नाहीं.

वसंता : हे का सारे डॉक्टर आहेत ? प्रत्येकजण त्या रोग्याची नाडी पहात आहे ; प्रत्येकजण त्याला जीभ दाखव सांगत आहे ; प्रत्येकजण त्याचे डोळे ताणीत आहे, छाती ठोकीत आहे, पोट चेपीत आहे, पाठीवर नीज, श्वास घे, श्वास सोड, पाय वर घे-प्रत्येकजण फार्स करीत आहे. हें काय आहे ?

वेदपुरुष : ही ज्ञानोपासना आहे! हे सारे उद्यांच्या भरतभूमीचे अश्रु पुसणारे भावी डॉक्टर! हे उद्यां कॉलरा डयूटीवर, मलेरिया डयूटीवर खेडयापाडयांत जातील व हजारों गरीब शेतकर्‍यांचा दुवा घेतील. भारतमातेचे हे सेवक तयार होत आहेत.

वसंता : हे अशा गरीब रोग्यांवरच हल्ले करीत असतील ?

वेदपुरुष
: श्रीमंताची कोण एवढी काळजी घेणार ? येथें तरी गरिबाची काळजी घेणारे ईश्वराच्या कृपेनें पुष्कळ आहेत!

वसंता
: बिचारा रोगी ही तालीम करूनच अर्धमेला होत असेल.

वेदपुरुष : त्या मुलांची चर्चा तर ऐक.

एक : बदलून दिलें पाहिजे औषध.

दुसरा : त्या इंजेक्शनचा प्रयोग करून पहावा.

तिसरा
: आणि काहीं भलतेंच झालें तर ?

दुसरा : आपल्याला फाडायला मिळेल. कानाच्या सर्व शिरा नीट समजून घेऊं. याचे कान जरा लांब आहेत!

तिसरा : ते पहा डॉक्टर आले.

डॉक्टर : गुड मॉर्निंग! तपासलांत का याला ?

दुसरा
: लघवी तपासायची राहिलीच.

डॉक्टर
: कसें काय वाटतें रे ?

रोगी : आग होते अंगाची.

आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Please join our telegram group for more such stories and updates.telegram channel