खेळतांना खेळ हा
कुठला लपंडाव होता,
वेलीसारखी वेढतांना
आधार तुज माझा होता...
रेतीवरती स्वप्नमहाल
नजरेतून उतरला होता,
लाटेसारखी उनाड तू
क्षणात उध्वस्त केला होता....
चांदण्या मोजण्यात मग्न तू
अंधारात हरवलेला चंद्र होता,
तुला न कळला कधी
झाकलेला तो ढगात होता...
मावळत्याकडं बघून हल्ली
समझोता मनात होत होता,
जगण्यास थोडा उशीर झाला
जेव्हा काळोख दाट होता.....
संजय सावळे
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे பதிவு செய்யவும் करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
