“तुला आळवीत बैसल्यें होत्यें दादा
काय वयनीच्या नादा गुंतलासी ॥”
“वयनीने मोहिनी घातली म्हणून बहिणीला विसरलास ना ? बरे पण खुशाल आहेस ना, सारी मंडळी बरी आहेत ना ? थकलास हो दादा. तू का आजारी होतास ? डोळे का असे खोल ?' किती प्रश्न ती करते. परंतु प्रेमळ भाऊ म्हणतो :
प्रवासाचा शीण ताई नाहीं मी आजारी
हळुवार चित्त भारी ताई तुझें ॥
ताईला पाहून हरेल सारा शीण
भावाला बहीण अमृताची ॥
ताईला पाहून सारीं दु:खें हरपती
हृदयी भरती प्रेमपूर ॥
किती दिसांनी भाऊ भाऊबीजेसाठी आलेला. बहीण मग थाट करते. परंतु ती गरीब असते. तिच्या घरात गहू नसतात. ती शेजी बाईकडे जाते :
“शेजारणी बाई उसने द्यावे गहूं
पाहुणे आले भाऊ फारा दिशीं ॥”
शेजारीण नाही म्हणत नाही. सुंदर मोत्यासारखे गहू शेजी देते. बहीण दळते :
सोनसळें गहूं रवा येतो दाणेदार
फेण्यांचे जेवणार भाईराजा ॥
सोनसळे गहूं त्यांत तुपाचे मोहन
भाऊबीजेचें जेवण भाईरायाला ॥
घरात चंदनाचे पाट आणून ती मांडते. भावासाठी काय करू, काय न करू असे तिला होते :
